Zaltbommel

Op 11 november 2024 werd Tineke van Dijk gecremeerd in Crematorium ’t Lief te Beesd. In haar kist bevond zich op dat moment onder meer een gehaakt tomaatje, als symbool van haar jarenlange toewijding aan de SP en haar idealen. Met Tineke is een pijler van onze afdeling weggevallen, maar bovenal moeten we met haar overlijden een positieve, warme en diep sociale vrouw gaan missen.

Tineke was niet altijd een overtuigde SP’er. Samen met haar toenmalige man runde ze jarenlang een eigen onderneming, en daar hoorde – dacht ze toen – VVD stemmen logisch bij. Toen Tineke en haar man uit elkaar gingen en ze aan den lijve ondervond hoe het was om van een minimaal inkomen rond te komen, sloot ze zich in 2014 bij de SP aan. Kort daarop werd ze actief in het bestuur van de lokale afdeling, want Tineke was niet iemand die aan de zijlijn kon blijven staan. Toen Hans ter Heege stopte als voorzitter, maakte het bestuur een inventarisatie van mogelijke opvolgers. Omdat iedereen haar over het hoofd zag als mogelijke kandidaat (ikzelf ook, moet ik bekennen), gaf Tineke met de haar kenmerkende assertiviteit aan, dat we haar niet moesten vergeten. Dat hebben we daarna nooit meer gedaan… Ze werd uiteindelijk tot voorzitter gekozen in november 2016. Ze bekleedde die functie totdat het qua gezondheid echt niet langer ging, tot ongeveer januari 2023. In die jaren vervulde ze haar taak als voorzitter met veel flair en een warme menselijke betrokkenheid op bestuurs- en ‘gewone’ leden. De sfeer in bestuursvergaderingen verbeterde en langzaamaan groeiden we tot een steeds hechter team. Ondanks de bescheiden schaal van onze afdeling, waren we (zijn we) mede dankzij haar behoorlijk succesvol, met een hoog percentage actieve leden, een goed lopende fractie, en veel activiteiten. Tineke vertegenwoordigde ons ook goed op regionaal en landelijk niveau: ze haalde Tweede Kamerleden en onze partijvoorzitter naar de Bommelerwaard. Geleidelijk aan groeide haar netwerk en ambities. Zo stortte ze zich ook op haar eigen huurdersvereniging, zodat ze zelf – uit de eerste hand – ervaring kon opdoen met de problemen rond woningbouw en -verhuur. Ze was fanatiek, maar werd nooit een fanaticus: ze relativeerde het belang van het SP-werk en vond het vanzelfsprekend wanneer andere zaken (je eigen gezondheid, of de zorg voor je gezin) soms voorrang hadden bij bestuursleden. Ze kon ook kritisch zijn op de landelijke SP, maar nooit op de SP-idealen. Eén van de mooiste feestjes in de afdelingsgeschiedenis (wat mij betreft) vierden we bij haar thuis, in haar nieuwe woning in Gameren, ter ere van het tienjarig bestaan van de afdeling.

Er ontwikkelde zich een behoorlijk hechte band tussen Tineke en verschillende bestuursleden, waaronder ikzelf. Toen ze in 2022 ernstig ziek werd, mocht ik haar verschillende malen opzoeken in het hospice waar ze verbleef en daar mooie gesprekken met haar voeren. Ik bewonderde haar om haar houding: een combinatie van optimisme, eigenwijsheid en relativisme. Ze werd me in die periode alleen maar dierbaarder. We waren dan ook allemaal ontzettend verheugd toen Tineke’s gezondheid in de hospice steeds beter werd en ze uiteindelijk zelfs weer naar huis kon. Spoedig begonnen de mailtjes en appjes over mogelijke actiepunten voor onze afdeling weer op gang te komen en woonde ze verschillende malen zelfs de bestuursvergaderingen weer bij – dikwijls vermoeid, maar ook altijd met een ondeugende glimlach en een stevige inbreng. Maar in oktober 2024 sloeg het lot ditmaal onverbiddelijk toe. Tegen een nieuwe, heftige ziekte, was haar nog zwakke lichaam absoluut niet bestand. Geheel in stijl voerde ze de regie op haar eigen levenseinde én afscheid. Naast haar kist lag een bloemstuk in roodtinten van onze afdeling, met daarop een lint met als afzender “je SP-familie”. Zo noemde Tineke de afdeling, die zo’n dierbare plek in haar hart had, graag. Namens die SP-familie hoop ik dat haar nagedachtenis ons tot inspiratie moge zijn.

Martijn Stoutjesdijk